In de diepten van emotionele onrust snijdt de afwezigheid van liefde dieper dan welke fysieke wond dan ook. Het is een pijn die resoneert in de kamers van het hart en die echo's van verlangen en leegte achterlaat. De verhalen die verweven zijn in de structuur van onze tastbare cellen zorgen voor de grens tussen vreugde en verdriet, hoop en wanhoop, in vasthouden of loslaten. Hoe blijf jij je voortbewegen vanuit je hart?
Zelf zie ik mijn hart nu als een tuin die bloeit van liefde en gelach, welke ook de donkere aarde en de voedingstoffen in de grond nodig heeft om te kunnen blijven bloeien. Ook al veranderen de seizoenen, de hoeveelheid licht, water en de veranderende warmte. Er groeit altijd iets om vanuit een zuivere intentie mezelf voort te bewegen.
Vroeger was dit anders… Het gebrek aan de gewenste genegenheid heeft ervoor gezorgd dat de bloemblaadjes van mijn ziel verdorden, waardoor doornen van bitterheid en wrok achterbleven. En ik weet dat mijn beleving toen als “het jonge kwetsbare kind” polariseert; sommigen leven mee met de pijn, terwijl anderen mijn keuzes/beleving in twijfel trekt.
Dan is er in het heden nog een vechtscheiding, waar de strijd nog steeds gaande lijkt te zijn en een portret van angst en zorg schetst. Zelf verder zijn maar spreekwoordelijk haken voelen die in mijn lichaam gegooid worden om mij terug te trekken naar die staat van paraatheid, vechten voor eerlijkheid en verwachten dat verantwoordelijkheid nemen als ouder voor je kinderen een “normaal” is. Hierin raak ik soms toch nog geïnfecteerd door de energie die vastzit aan het verdwalen in het labyrint van negatieve en destructieve stemmen die door een zee van gebroken beloften en verbrijzelde afspraken voort lijkt te bestaan. Als je in een halve sinaasappel knijpt, dan komt er geen appelsap uit... Dus er zit nog iets in mij op dat vlak waardoor ik geïnfecteerd raak.
Nu kijk ik hulpeloos toe terwijl zij dieper in de afgrond van zelfvernietiging terechtkomt. Sommigen begrijpen haar strijd, terwijl ik haar waargenomen zwakte veroordeel. Vanuit verantwoordelijkheid waar ik invloed op heb stribbel ik mee in de beste ondersteuning voor J&J.
Te midden van de chaos ligt wel een universele waarheid waarvan ik denk dat die ons allemaal bindt: de zoektocht naar betekenis in het licht van onzekerheid. Terwijl ik soms mee-stribbel in de gebeurtenissen van controleverlies, onmacht en onzekerheid, confronteer ik mijzelf elke keer weer met de existentiële vraag: Waar leef ik voor?
Op momenten van kwetsbaarheid word ik geconfronteerd met mijn eigen onzekerheid, mijn gevoel van nietigheid. Het worstelen met de harde realiteit van het bestaan en zoeken naar troost in de fragiele draden van moed en hoop die verbinden.
En met mijn reizen uit het verleden door de diepten van wanhoop, ontdekte ik (soms jaren later...) een sprankje licht te midden van deze duisternis: de kracht van menselijke verbinding.
Of het nu de omhelzing van mijn kids of mijn geliefde was, de warmte van een glimlach van een vreemdeling, het elkaar warmhouden tijdens fysieke kou in Kamp van Koningsbrugge of in het uitspreken van je eigen (donkere) gedachten tegen iemand die mij weer kon voeden. Er is denk ik altijd een toevlucht tegen de stormen die in ons woeden.
Het is in onze gedeelde ervaringen van pijn, vreugde en verdriet, van liefde en verlies, dat we betekenis vinden in de chaos van het bestaan. En hoewel we ons misschien machteloos voelen als we met een bepaalde tegenslag te maken krijgen, zijn we nooit echt alleen.
En ook al denk je er alleen voor te staan of alleen de verantwoordelijkheid te “moeten” dragen, denk dan eens na hoe jij wordt of bent herinnerd aan de veerkracht van jouw menselijke geest, aan jouw vermogen om zelfs de grootste beproevingen te doorstaan en te overwinnen. En hoe dat voor verbinding heeft gezorgd. Ik ben benieuwd wat het eerste is wat in je naar boven komt!
Ik wens je veel bewustzijn toe en geef een baken van licht mee wat je door de donkerste nachten zal leiden.
Comments